هوای حوصله ابری است! : نیلوبلاگ

گریه امانم نمیداد یکریز می گفته ام سیب
آن سیبهای مکرر آغشته ی اشکها بود

می خواستم خنده باشم در قاب عکست و لیکن
گریه رهایم نمی کرد مانند بغضم رها بود

در کوچه ی آفتابیت در آسمانهای آبیت

باران که یکریز میریخت چون آتش تیز می ریخت
از چشم لبریز می ریخت انگار اشک خدا بود

می خواست تا ابر چشمم پیوست عکسم نباشد